Πάσχα στην Ελλάδα – Ανακαλύψτε τον ιδανικό προορισμό!
Πάρνηθα: Τα Πάθη στη Μονή Κλειστών. Δεν μπορέσατε να πάρετε άδεια από τη δουλειά σας. Τα οικονομικά σας δεν σας επιτρέπουν να ταξιδέψετε μακριά. Αγαπάτε την εκκλησία της ενορίας σας και δεν θέλετε να ακούσετε αλλού το «αι γενεαί πάσαι»!
Να τρεις λόγοι που μας οδηγούν στην πρόταση αυτή για εναλλακτικές πασχαλινές διακοπές.
Τόσο κοντά μα τόσο άγνωστη, η Πάρνηθα προσφέρεται και για το Πάσχα! Αθήνα – Νέα Λιόσια – Φυλή (Χασιά) και από εκεί κατευθυνόμαστε στην περίφημη Μονή Κλειστών, που είναι σκαρφαλωμένη στις ΝΔ ορθοπλαγιές του Αρματος της Πάρνηθας.
Εκεί οι λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα.
Και για όσους θέλουν να πεζοπορήσουν, υπάρχει πάντα η δυνατότητα από τη Χασιά (αστικά λεωφορεία κάθε μισή ώρα!) να πεζοπορήσουν για μία ή δύο ώρες προς την περίφημη πηγή Ταμίλθι (το μονοπάτι είναι σηματοδοτημένο) και να αγναντέψουν την άγρια και απόκρημνη χαράδρα της Γιαννούλας, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και ουσιαστικά με ελάχιστα έξοδα, ή να ανεβούν με το λεωφορείο ως την Πάρνηθα και να κατηφορίσουν σε τέσσερις ώρες περίπου προς τη Χασιά!
Λεωνίδιο: Τη νύχτα της Ανάστασης, πολύχρωμα αερόστατα ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό αναβιώνοντας ένα από τα πλέον φαντασμαγορικά αναστάσιμα έθιμα της Ελλάδας.
Οι πιτσιρικάδες του Λεωνιδίου έχουν ξεκινήσει εδώ και πολλές εβδομάδες να ετοιμάζουν τα αερόστατά τους.
Όταν ακούγεται το «Χριστός Ανέστη», άνθρωποι από τις πέντε ενορίες της πόλης βάζουν φωτιά στις ποτισμένες με λάδι και πετρέλαιο “κολλημάρες” των αερόστατων και με ένα στρίψιμο τα ωθούν προς τον ουρανό και τον κατακλύζουν για μισή ώρα προσθέτοντας περίπου 500 με 600 αστέρια σε αυτά της ανοιξιάτικης νύκτας.
Δεν φτάνουν όλα στον ουρανό, αλλά ακόμα και η αποτυχία αποτελεί μέρος του θεάματος!
Πολλά από τα αερόστατα παίρνουν φωτιά από υπερβολικά μεγάλη “κολλημάρα”, από το πολύ πετρέλαιο ή επειδή ακουμπούν στα καλώδια της ΔΕΗ.
Η αγωνία κορυφώνεται καθώς οι αποτυχίες… χρεώνονται από τους ανταγωνιστές των άλλων ενοριών οι οποίοι κρατούν λογαριασμό προκειμένου να ακολουθήσουν τα σχετικά πειράγματα το πρωί της Κυριακής.
Πάντως, όπως τονίζουν οι ντόπιοι, το μόνο που δεν φοβούνται είναι ο αέρας.
Η παράδοση λέει πως στην πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, όποιες και αν είναι οι καιρικές συνθήκες, ξαφνικά, τη στιγμή της Ανάστασης, επικρατεί νηνεμία με ελαφρό δυτικό αεράκι. Το πέταγμα των αερόστατων συνοδεύεται από πολλά πυροτεχνήματα, ενώ τα δυναμιτάκια αποτελούν τα… ακουστικά εφέ της γιορτής.
Παράλληλα, στην εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης γίνεται το κάψιμο ομοιώματος του Ιούδα πάνω σε ξερά κλαριά.
Τρίκαλα: Η σύναξη των Επιταφίων. Μα καλά, τι το ξεχωριστό έχουν τα Τρίκαλα; θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί.
Και όμως στην πόλη με τον μεγαλύτερο βλάχικο πληθυσμό της Ελλάδας, εκεί στην «καρακαμπίλα», το Πάσχα είναι μοναδικό, με τους επιτάφιους να συγκεντρώνονται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής στην πλατεία Αμερικανών (νυν Πολυτεχνείου), σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα.
Πηγαίνετε στη φτωχική αλλά τόσο γραφική εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στα Κουτσομύλια και κατηφορίστε διασχίζοντας τα σοκάκια του αρχιτεκτονικά περίφημου Βαρουσιού, ακολουθώντας τον Επιτάφιο.
Ανήμερα το Πάσχα χαρείτε τη φύση της Νότιας Πίνδου, που είναι τόσο κοντά, πηγαίνοντας προς τα ορεινά χωριά Καστανιά, Αμάραντος, Κρανιά και Ανθούσα.
Νιώστε τη δύναμη της ροής του Ασπροποτάμου (Αχελώου), ανεβείτε στην εύκολη κορυφή της Μοράβας, που προσφέρει πανοραμική θέα σε όλη την Πίνδο και φυσικά δοκιμάστε τα ντόπια και μοναδικά γαλακτοκομικά προϊόντα.
Βόλος: Πάσχα στα τσιπουράδικα. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους προορισμούς για τις γιορτές του Πάσχα, όχι τόσο για το κλίμα κατάνυξης και θρησκευτικής ανάτασης που μπορεί να προσφέρει, όσο για τα, πάνω από 350 τσιπουράδικα στην παραλία, τα οποία έχουν την τιμητική τους την περίοδο της κατεξοχήν ανοιξιάτικης γιορτής.
Λίγο η σαρακοστιανή νηστεία που επιτάσσει θαλασσινά, λίγο η έφεση των ντόπιων στο τσίπουρο και το ούζο, λίγο η φήμη των εκλεκτών μεζέδων στα τσιπουράδικα, που έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα σύνορα του Παγασητικού Κόλπου, όλα τα μαγαζιά της παραλίας του Βόλου γεμίζουν κόσμο.
Δύο βήματα από το Βόλο και… must είναι τα χωριά του Πηλίου, που αν και γεμίζουν από κόσμο το Πάσχα είναι εγγυημένη πρόταση. O Βόλος φημίζεται για τα μήλα του και κυρίως για αυτά της Ζαγοράς τα οποία θα βρείτε με την ετικέτα “Zagorin”.
Εξίσου διάσημο είναι και το “Θεσσαλικό Τσίπουρο” αλλά και τα λουκούμια ”Συργιάννης” που πρέπει να δοκιμάσετε. Εδώ θα βρείτε και το βιολογικό γάλα ΕΒΟΛ ενώ για την ΕΨΑ, με τη μυστική συνταγή της λεμονάδας από τη δεκαετία του ’20, οι συστάσεις περιττεύουν.
Κορώνη- Μεθώνη: Μεγάλη Παρασκευή στην Κορώνη, με την περιφορά του Επιταφίου ανάμεσα στους αρχαιολογικούς χώρους και το Ενετικό Κάστρο, φαίνεται ότι θα προτιμήσουν αρκετοί εκδρομείς του Πάσχα.
Ηλεία: Η παραδοσιακή Δίβρη. Από την Αμαλιάδα, με ανατολική γενικά κατεύθυνση, ακολουθούμε τον ορεινό δρόμο προς Χάβαρη και Σιμόπουλο, συναντάμε τον ξεχασμένο «111», τον δρόμο που οδηγεί από την Πάτρα προς την Τρίπολη και μετά από λίγα χιλιόμετρα φθάνουμε στην απομονωμένη Λαμπεία, στην ιστορική δηλαδή Δίβρη, έναν πανέμορφο τόπο με δικές του ξεχωριστές παραδόσεις και φιλόξενους κατοίκους.
Η λειτουργία της Ανάστασης στο ορεινό αυτό χωριό (όπου υπάρχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια και καλές ταβέρνες) είναι υποβλητική. Αν σε κάποια από τις λειτουργίες της Μ. Εβδομάδας πετύχετε τον καλλίφωνο και βαθιά μορφωμένο Μητροπολίτη της Ηλείας κ. Γερμανό, θα ζήσετε ξεχωριστές στιγμές κατάνυξης στο περίφημο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής, στα 1.200 μ. υψόμετρο.
Κοντά είναι και οι όμορφες νότιες πλευρές του Ερύμανθου, κοντά και στο περίφημο δάσος της Φολόης (δοκιμάστε το ομώνυμο κρασί της οικογένειας Κανελλακόπουλου)! Η Ηλεία είναι μοναδικός προορισμός για το Πάσχα!
Πιερία: Ο ανοιξιάτικος Αγιος Δημήτριος. Σε ένα στενό πέρασμα μεταξύ του επιβλητικού Ολύμπου και των καταπράσινων Πιερίων βρίσκεται η όμορφη τοποθεσία του Αγίου Δημητρίου, που προσεγγίζεται εύκολα μέσω Κατερίνης και των Στενών της Πέτρας και που έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να εξελίσσεται σε ένα παραθεριστικό κέντρο, με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ταβέρνες, με θέα τις ανατολικές πλαγιές του όρους Βουλγάρα (1.889 μ.).
Ο τόπος προσφέρεται για ξεκούραση, αλλά και για πεζοπορία και για ποδήλατο βουνού (mountain bike). Κοντά του και το χωριό Βλαχολείβαδο, με τους φιλόξενους κατοίκους του και την όμορφη εκκλησία του, κτισμένο στις ΝΔ πλαγιές του Τίταρου.
Μόνο που εκεί, στην πατρίδα του Γιωργάκη Ολύμπιου, δεν θα ακούσετε «Χρόνια πολλά» αλλά «Ανι Μουλτς» στα βλάχικα και θα γευτείτε την εξαιρετική ντόπια κουζίνα και το καλό τσίπουρο της περιοχής!
Μεσολόγγι: Εκρηκτικά και πυροτεχνήματα δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα στο Μεσολόγγι, μία εβδομάδα πριν από την Ανάσταση.
Η επίσημη ημέρα του εορτασμού της ηρωικής Εξόδου είναι η Κυριακή των Βαΐων, αλλά η κορύφωση των εκδηλώσεων γίνεται το Σάββατο του Λαζάρου (31 Μαρτίου 2007). Μετά τις 8 το βράδυ, η νύχτα γίνεται ημέρα και το Μεσολόγγι βάζει μπουρλότο!
Η ιστορική ανατίναξη από τον Χρήστο Καψάλη αναπαριστάται από τη Χορωδία του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου, και οι επαγγελματίες του ελληνικού Στρατού χρησιμοποιώντας αρκετά κιλά δυναμίτη αναλαμβάνουν την ανατίναξη. Η ιστορία της πόλης ζωντανεύει και το θέαμα είναι συγκλονιστικό.
Το Σάββατο γίνονται και Ιστιοπλοϊκοί Αγώνες Θυσίας Πατρών – Μεσολογγίου: τα σκάφη ξεκινούν το πρωί από την Πάτρα και τερματίζουν στις 18.30 στο λιμάνι του Μεσολογγίου.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας πραγματοποιείται και Δρόμος Θυσίας όπου αθλητές δρόμου τρέχουν από το Μοναστήρι του Αϊ-Συμιού έως την Πλατεία Μπότσαρη στο κέντρο της πόλης, σε μια αντίστροφη αναπαράσταση της πορείας των πολιορκημένων.
Την Κυριακή των Βαΐων γίνεται η επίσημη πομπή η οποία ξεκινά και πάλι από τη Μητρόπολη και καταλήγει στον Κήπο των Ηρώων.
Αξίζει να δείτε: Τον Κήπο των Ηρώων: Δημιουργήθηκε το 1830 και φιλοξενεί τον Τύμβο των Πεσόντων, τον Ανδριάντα του Λόρδου Βύρωνα, το Μνημείο του Μάρκου Μπότσαρη και το Μνημείο των Φιλελλήνων. Κάθε Σάββατο βράδυ του Λαζάρου, καταλήγει εδώ λιτανεία από την Μητρόπολη του Αγίου Σπυρίδωνα.
Λιβαδειά: Το πιο χαρακτηριστικό έθιμο της πόλης, είναι το πολύ γνωστό και μοναδικό “Πάσχα της Λιβαδειάς”, που όχι μόνο διατηρείται αλλά χρόνο με το χρόνο ζωντανεύει μιας και οι νεώτεροι συμμετέχουν με ιδιαίτερο μεράκι και κέφι στο έθιμο του “λάκκου”.
Μετά την Ανάσταση και πριν καλά ξημερώσει οι Λειβαδίτες ετοιμάζουν την φωτιά. Χρειάζεται τέχνη και προσοχή. Ένας, κάνοντας το σταυρό του, βάζει φωτιά στο σωρό με τη λαμπάδα της Αναστάσεως.
Οι φλόγες αγκαλιάζουν το σωρό. Με ραντίσματα νερού και συχνό χτύπημα με ένα μακρύ ξύλο, η θράκα είναι έτοιμη για να ψηθούν τα αρνιά. Το ίδιο γίνεται σε όλους τους “λάκκους” και ανεβαίνουν οι καπνοί, αναρίθμητοι και πυκνοί, σε τέτοιο βαθμό, που σκεπάζουν τον ήλιο που στο μεταξύ ανατέλλει. Η πόλη τυλίγεται σε σύννεφα καπνού.
Οι φωτιές είναι έτοιμες και τα αρνιά τοποθετούνται στους “λάκκους”. Το γύρισμα των αρνιών και το γλέντι διαρκεί μέχρι το απόγευμα, το οποίο συμπληρώνεται με τη συμμετοχή παραδοσιακών χορευτικών συγκροτημάτων και με την καύση των πυροτεχνημάτων που αλλάζουν στην κυριολεξία το χρώμα του ουρανού της Λιβαδειάς.
Ναύπακτος: Το βράδυ της Μ. Παρασκευής, πλήθος κόσμου, ντόπιοι και επισκέπτες, ακολουθούν την περιφορά του Επιταφίου, σχηματίζοντας πομπές, οι οποίες διέρχονται από το λιμάνι, όπου είναι αναμμένες δάδες ειδικά τοποθετημένες στις τάπες του Κάστρου, γύρω από το λιμάνι.
Στο μέσον της εισόδου του λιμανιού οι δάδες σχηματίζουν μεγάλο σταυρό, που φωταγωγεί ολόκληρο το λιμάνι παρουσιάζοντας μία φαντασμαγορική εικόνα μοναδικής ομορφιάς.
Το έθιμο αυτό έχει παράδοση πολλών χρόνων που φαίνεται να θέλει να συνδυάσει τη θρησκευτική μυσταγωγία με την ηρωική προσπάθεια του μπουρλοτιέρη Ανεμογιάννη να πυρπολήσει τη τουρκική ναυαρχίδα στο χώρο αυτό.
Λιτόχωρο: Την Μ. Πέμπτη, το βράδυ, στολίζονται οι επιτάφιοι που φτιάχνονται από ελεύθερες κοπέλες, που όλη την Σαρακοστή φτιάχνουν λουλούδια από ύφασμα. Την Μ. Παρασκευή το βράδυ γίνεται στο παζάρι η συνάντηση των Επιταφίων που συνοδεύονται από χορωδίες Λιτοχωριτών, δημιουργώντας ένα εκπληκτικό θέαμα.
Αγρίνιο: O «Χαλκουνοπόλεμος» της Μ. Παρασκευής. Κάθε χρόνο, η Μεγάλη Παρασκευή και το Πάσχα στο Αγρίνιο είναι συνδεδεμένα με το κάψιμο χαλκουνιών (πυροτεχνήματα). Το βράδυ μετά τον Επιτάφιο της κάθε ενορίας, οι «χαλκουνάδες» θα κατέβουν στους δρόμους του Αγρινίου για να σμίξουν στην κεντρική πλατεία και να λάβουν μέρος στον χαλκουνοπόλεμο!
Το έθιμο έχει τις ρίζες του, όπως και πολλά άλλα στην Ελλάδα στον καιρό της Τουρκοκρατίας. Το έθιμο γεννήθηκε «από το ευρηματικό μυαλό των Βραχωριτών (Αγρινιωτών) που δοκίμαζε την ποιότητα της Δημητσάνικης μπαρούτης πριν χρησιμοποιηθεί για να κυνηγήσει τον Τούρκο κατακτητή». Η ετοιμασία του χαλκουνιού ξεκινάει 1-2 μήνες νωρίτερα από την Μ. Παρασκευή.
Αναζητείται ο καλός «χαρτός», το κατάλληλο μίγμα μπαρουτιού (που δοκιμάζεται) για να είναι ασφαλές και με καλό κάψιμο-θέαμα. Το φτιάξιμο του χάρτινου «σωλήνα», το «σφίξιμο», το «τάπωμα» και το «γέμισμα», μια διαδικασία χαράς, κεφιού και…επιμόρφωσης για τους νεώτερους χαλκουνάδες και τα «χαλκούνια» είναι έτοιμα για τη Μεγάλη Παρασκευή.
Ιερισσός: Το έθιμο “Του Μαύρου Νιου τ΄Αλώνι” στην Ιερισσό, στη Χαλκιδική. Το σημαντικότερο πασχαλινό έθιμο στην Ιερισσό είναι “Του Μαύρου Νιου Τ’ Αλώνι”. Γιορτάζεται την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, στην ομώνυμη τοποθεσία πάνω στους λόφους.
Μετά την επιμνημόσυνη δέηση και την εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας, οι γεροντότεροι αρχίζουν τον χορό. Σιγά-σιγά πιάνονται όλοι οι κάτοικοι και όλοι μαζί τραγουδούν και χορεύουν όλα τα Πασχαλινά τραγούδια και τελειώνουν με τον “Καγκελευτό” χορό, που είναι η αναπαράσταση της σφαγής 400 Ιερισσιωτών από τους Τούρκους, κατά την επανάσταση του 1821.
Ο χορός περνά κάτω από δάφνινη αψίδα όπου υπάρχουν όπου υπάρχουν δύο παλικάρια με υψωμένα σπαθιά. Ο χορός στη μέση περίπου του τραγουδιού διπλώνεται στα δύο με τους χορευτές να περνούν ο ένας απέναντι από τον άλλο για τον τελευταίο χαιρετισμό.
Κατά την διάρκεια της γιορτής μοιράζονται σε όλους, καφές που βράζει σε μεγάλο καζάνι “ζωγραφίτικος”, τσουρέκια και αυγά. Ο χορός επαναλαμβάνεται το απόγευμα στην κεντρική πλατεία του χωριού. Πως ξεκίνησε αυτό το έθιμο.
Όταν, σύμφωνα με την παράδοση, το 1821 επαναστάτησαν οι Έλληνες της Χαλκιδικής, οι Τούρκοι γρήγορα κυριάρχησαν, και οι πρόκριτοι, φοβισμένοι για αντίποινα, έφυγαν στα βουνά. Ήρθε τότε το Πάσχα (1845), κι η μικρή πολιτεία, η Ιερισσός, φαινόταν έρημη χωρίς τους Ρωμιούς.
Οι Τούρκοι τους αναζήτησαν και τους μήνυσαν να κατέβουν από τα βουνά και δεν θα τους πείραζαν. Την Τρίτη λοιπόν του Πάσχα φάνηκαν όλοι. Όταν έφτασαν στα πρώτα αλώνια, οι Τούρκοι “κράτησαν την υπόσχεσή τους, και δεν τους πείραξαν, τους έβαλαν όμως να περάσουν κάτω από αψίδα που σχημάτιζαν δυο στρατιώτες με τα σπαθιά τους, για να τους δείξουν πώς υποτάσσονται.
Περνούσαν οι Έλληνες… ώσπου σε μια στιγμή ένα παλικάρι ντράπηκε για την ταπείνωση… μπροστά μάλιστα στα μάτια της καλής του, άρπαξε τα σπαθιά και τα πέταξε. Φυσικά, τον έσφαξαν οι Τούρκοι επί τόπου.
Από τότε λοιπόν στην Ιερισσό, κάθε Τρίτη του Πάσχα, στις 11 το πρωί, και ποτέ άλλοτε, βγαίνουνε στου “Μαύρου Νιου τ’ αλώνι” και χορεύουν τον “καγκελευτό” χορό για μνημόσυνο. Έτσι μάλιστα με τον ίδιον τρόπο, σηκώνοντας τα χέρια σαν αψίδα ψηλά, ώστε να περνούν οι άλλοι από κάτω.
Για να φτάσετε στην Ιερισσό θα πρέπει να μεταβείτε στη Θεσσαλονίκη είτε οδικώς είτε αεροπορικώς. Το αεροδρόμιο Μακεδονία συνδέει τη Θεσσαλονίκη με αρκετές πόλεις ανά την Ελλάδα με τακτικτές πτήσεις και φθηνά αεροπορικά εισιτήρια.
Μπορείτε να κλείσετε αεροπορικα τόσο με την Aegean που έχει καθημερινές πτήσεις από την Αθήνα για Θεσσαλονίκη όσο και με άλλες εταιρείες όπως π.χ. την Ryanair που συνδέει τα Χανιά με τη Θεσσαλονίκη.
Μόλις φτάσετε στο αεροδρόμιο Μακεδονία, από εκεί θα κατευθυνθείτε προς τη Χαλκιδική και την Ιερισσό είτε μέσω Θέρμης και Πολυγύρου είτε θα πάτε προς το 2ο πόδι και από εκεί θα στρίψετε προς Πολύγυρο και Ιερισσό.
Ρεντίνα: Τα “Μπαϊράκια” στη Ρεντίνα. Στην “Βασίλισσα των Αγράφων”, κάθε Δευτέρα του Πάσχα αναβιώνει το τοπικό έθιμο τα “Μπαϊράκια”. Κατά την αναβίωση του εθίμου, οι κάτοικοι βγάζουν σε λιτανεία τα λάβαρα και οι πιστοί πλειοδοτούν σε χρήματα για να έχουν την τιμή να τα κρατήσουν.
Την Κυριακή των Βαίων τα κορίτσια στη Σωσάνδρα καλοντυμένα κρατούν καλάθια και γυρνούν στα σπίτια. Επειδή η Εκκλησία τη μέρα αυτή επιτρέπει το ψάρι, τραγουδούν τα παρακάτω κάλαντα: “Βάγια, βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, και την άλλη Κυριακή τρώνε το ψημένο αρνί”.
Στη Σωσάνδρα τα κορίτσια μαζεύουν στα καλάθια αλεύρι, ψάρια και κρεμμύδια, τα οποία πηγαίνουν σε μια χήρα να τα μαγειρέψει. Επειδή το σπίτι της χήρας είναι καθαρό, της ψέλνουν ευχές. Γυρίζουν μετά στο χωριό και μαζεύουν, τώρα πια, αυγά για το Πάσχα.
Στο μεταξύ η χήρα ζυμώνει το ψωμί και τηγανίζει τα ψάρια που θα φάνε το μεσημέρι οι κοπέλες. Αξιοσημείωτο είναι ότι το αυγό στα χριστιανικά χρόνια συμβολίζει την “ανανέωση της ζωής”, ενώ το κόκκινο χρώμα τους, χαρούμενο και ξορκιστικό συγχρόνως, στο αίμα του Χριστού.
Οι οικογένειες που πενθούν δεν βάφουν αυγά. Κάποιες γιαγιάδες Προμαχιώτισσες θυμούνται ότι πολλοί παντρεμένοι φορούσαν τα ρούχα του γάμου τους και οι ελεύθεροι ρούχα με κυρίαρχο το άσπρο χρώμα, επειδή όλα ήταν γιορτινά. Το βράδυ χόρευαν στην πλατεία των χωριών.
Μορφοβούνι Πλαστήρα: Το Μορφοβούνι, είναι από τα μεγαλύτερα χωριά της ορεινής Καρδίτσας και της λίμνης Πλαστήρα και έδρα του ομώνυμου Δήμου. Το βράδυ της Ανάστασης, οι νέοι του χωριού καίνε τον “αφανό”, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό θέαμα.
Την Κυριακή το απόγευμα στην πλατεία του χωριού χορεύεται ο “διπλός χορός” ή ο “χορός της αγάπης” όπως λέγεται. Τη δεύτερη μέρα, αναβιώνει το θρησκευτικό έθιμο «Σίγνα».
Καλαμάτα: Το έθιμο των μπουλουκιών. Στην Καλαμάτα αναβιώνει ένα έθιμο, που πηγάζει από τους απελευθερωτικούς αγώνες του 1821, ο διαγωνισμός των “μπουλουκιών”.
Οι διαγωνιζόμενοι, με παραδοσιακές ενδυμασίες και οπλισμένοι με σαΐτες, δηλαδή με χαρτονένιους σωλήνες γεμάτους μπαρούτι, επιδίδονται σε σαϊτοπόλεμο, στο γήπεδο του Μεσσηνιακού, με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου.
Μιστί της Καππαδοκίας: Στο Μιστί της Καππαδοκίας, στο τέλος της Σαρακοστής έβγαιναν τα παλικάρια κάθε βράδυ και μάζευαν ξύλα, άχυρα, καύσιμα τα οποία αποθήκευαν τραγουδώντας και σφυρίζοντας μέχρι τη Μ. Πέμπτη. Τη νύχτα του Μ. Σαββάτου τα μάζευαν στην πλατεία της γειτονιάς και άναβαν φωτιά.
Μαζεύονταν γύρω και γελούσαν, φώναζαν, ώσπου να χτυπήσει η καμπάνα για την Ανάσταση. Συμβόλιζε τη φωτιά που είχαν ανάψει οι Απόστολοι και ζεσταίνονταν όταν ανέκριναν το Χριστό. Μετά τη λειτουργία της Ανάστασης.
Περνούσαν από τα κεντρικά σημεία του χωριού και γυρνούσαν στην εκκλησία όπου διαβάζονταν τα Ευαγγέλια σε επτά γλώσσες. Μετά τη δεύτερη Ανάσταση άρχιζε ο χορός και το γλέντι που κρατούσε όλη την εβδομάδα της διακαινησίμου.